Hectiek, spanning, sensatie. Je had je hierop voorbereid, of misschien wel helemaal niet. In beide gevallen loopt het anders dan je ooit had kunnen bedenken. Telefoontjes, oververhitte collega’s, paniek in de tent. De ogen van de buitenwereld zijn op jou gericht, maar intern krijg je niet de juiste informatie op het juiste moment. Het lot van de crisiscommunicatieadviseur: stress!
Laatst was het raak in Den Bosch. Een bommelding op het treinstation. Station ontruimd, omgeving afgezet, man aangehouden. Al snel op Twitter: een kakafonie aan observaties en meningen van toeschouwers. Lokale media mengden zich niet heel veel later in de discussie, op de voet gevolgd door de landelijke pers.
Ik stel me zo voor dat de NS al de hele ochtend werd platgebeld door alles en iedereen. Wat is er aan de hand? Wat gaan jullie doen? Is er een bom? Is dit een aanslag?
Lastig, want de antwoorden op die vragen waren er nog helemaal niet. Of toch wel? Ineens kwam daar het bericht dat er explosieven waren gevonden. Niet bevestigd door de politie, wel door NS. Dat bericht werd snel weer ingetrokken.
Er was helemaal geen bom. Sterker nog, er was nooit een bom geweest. Veel hectiek, weinig spanning en sensatie. Een verwarde man in een wit kleed. Een geschenk voor wie nog geen carnavalsoutfit had, maar meer ook niet. Een kwestie van te weinig voorbereiding, of gewoon te veel druk op de ketel?
Ik moest denken aan een belangrijke les over crisiscommunicatie die ik ooit leerde. Als voorbereiding op een mogelijk issue legde mijn collega me het vuur aan de schenen in een rollenspel. Ik moest het hoofd koel houden, maar werd gek van al die vragen die hij in zijn rol als journalist op me afvuurde. Het was moeilijk.
Toen zei hij iets heel belangrijks: je bent als woordvoerder niets meer dan een stomme papegaai. Dat is je rol. De rol van de journalist is jou uit die rol krijgen. Voor die ene spannende scoop. Dat is het spel.
Me realiseren dat dat mijn rol is, haalt voor mij altijd de druk van de ketel. Natuurlijk, het werkt alleen als je goed bent voorbereid en een statement hebt kunnen afstemmen. Maar goed voorbereid zijn kan niet altijd en voor een statement heb je soms maar tien minuten nodig. Op het moment supreme, als de stress toeslaat, werkt die vergelijking met de papegaai nog altijd het best.
Oorspronkelijk gepubliceerd door Maud Geerbex onder de titel “Crisis? Koppie krauw!” . Met dank voor het mogen reproduceren.